Η Ζέτα Μακρυπούλια στο Downtown

Η συνέντευξη με τη Ζέτα είναι μια χαρούμενη, ανέλπιστη επιβεβαίωση πως, ναι, σ’ αυτή τη ζωή μερικοί άνθρωποι παίρνουν όσα τούς αξίζουν και πως, μάλιστα, κάποιες φορές, το καλό νικά...


Το κοινό θέλει να μαθαίνει τα πάντα για σένα, τα εξώφυλλά σου πουλάνε, οι δημοσιογράφοι σε κυνηγάμε, οι άνθρωποι σε σταματάνε στο δρόμο και κάνεις μεγάλη τηλεθέαση στην τηλεόραση, ενώ πάντα και παντού λάμπεις.
Ας είμαστε σοβαροί. Αν παρουσιάζω την εκπομπή, είναι το concept πετυχημένο και κάνει νούμερα και δοκιμασμένο και καλοστημένο. Κι εγώ να μην είμαι του χρόνου και να το παρουσιάζει κάποια άλλη, πάλι καλά θα πάει το πρόγραμμα. Δεν λέω πως δεν αισθάνομαι γύρω μου αγάπη απ’ το κοινό. Την αισθάνομαι και την έχω και ανάγκη. Άλλο, όμως, είναι αυτό και άλλο τα σταριλίκια. Και μπορεί το ενδιαφέρον, το να σε σταματάνε στο δρόμο και να σε ρωτούν προσωπικά πράγματα κάποιες στιγμές να είναι πιεστικό ή να σε φέρνει σε δύσκολη θέση. Όμως είναι τουλάχιστον αστείο, στην εποχή μας, να μιλάμε για σταρ! Προσωπικά συνεχίζω να δουλεύω σκληρά, με επιμονή, και δεν ξέρω πόσο εντός πραγματικότητας είναι να μιλάμε, σε μια Ελλάδα που αγωνιά, που καταρρέει, που απελπίζεται, για σταρ και τέτοια. Και επειδή έχω βγει από νωρίς, από μικρή, σ’ αυτήν τη δουλειά, διατηρώ πάντα την αίσθηση της επικινδυνότητάς της και της περιστασιακότητάς της. Εχθές το βράδυ, βρήκα για πρώτη φορά μετά απ’ όλο το χειμώνα και την άνοιξη που μας πέρασε έξω. Συνειδητοποίησα, μιλώντας με φίλους για τα παιδικά μας χρόνια, πως ήμουν πολύ προσεκτική από μικρή. Δεν έλεγα «ας παίξω και ας πέσω». Σκεφτόμουν πάντα μη χτυπήσω και κάνω και ράμματα. Ίσως όλα να έχουν να κάνουν. Ίσως να μη γεννήθηκα με άγνοια κινδύνου.
Και μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια στη δουλειά, στον αγώνα, στις απογοητεύσεις, στα όνειρα που έκανες, όπως μου έχεις πει, με τις φίλες σου στο φοιτητικού τύπου καναπέ για ρόλους και επιτυχία, κατέκτησες πλέον πράγματα. Τώρα; Σε τι θέλεις να επικεντρωθείς; Στην προσωπική σου ζωή;
Αυτόματα ήρθαν σε μένα τα πράγματα, λέω κάποιες φορές. Πέρασα μεγάλο διάστημα που ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη στη δουλειά μου και μόνο σ’ αυτήν εστίαζα, σβήνοντας οτιδήποτε άλλο. Τώρα που μου συμβαίνει το κάτι άλλο, προσπαθώ να βάλω εκεί προτεραιότητα. Τώρα θέλω να δώσω χρόνο στη σχέση μου. Η ζωή δεν είναι μόνο το να δουλεύουμε. Ας μην το βάλουμε όμως ως προτεραιότητα, ως εγκεφαλική επιλογή, αλλά ως βαθύτατη επιθυμία. Αυτό θέλω. Και γίνομαι περισσότερο επιλεκτική και στις δουλειές, για να έχω και προσωπικό χρόνο.
Έχεις άγχος, Ζέτα;
Έχω ένα μόνιμο άγχος με το χρόνο. Να μου φτάσει. Να προλάβω. Να προλάβω να εξελίσσομαι και προσπαθώ γι’ αυτό, διαρκώς.
Τότε και ένας γάμος, η οικογένεια, είναι πια μέσα στις σκέψεις σου; Έχουν μπει στις προτεραιότητές σου;
Στις προτεραιότητές μου, με την έννοια του προγραμματισμού, όχι. Άλλωστε, δεν πιστεύω πως αυτά τα θέματα προγραμματίζονται. Απλά έρχονται και σε βρίσκουν. Προσωπική ζωή, όμως, δεν σημαίνει γάμος. Πιστεύω πως σημαίνει σίγουρα ένα παιδί μετά από κάποια ηλικία, αλλά η προσωπική ζωή σημαίνει δέσμευση με τη θέλησή σου και αυτή είναι η ωραιότητά της, πέρα απ’ τα κανονιστικά χαρτιά ενός γάμου. Ζεις κάτι που θες και χρειάζεσαι χρόνο για να αναπτυχθεί αυτό, χρειάζεσαι χρόνο για να το προσέχεις από παντού, να του αφιερωθείς και να μη σου τραβάει την προσοχή κάτι άλλο.
Και δεν μιλάς λοιπόν για γάμο μες στην επόμενη χρονιά;
Και να είχα έτοιμο το γάμο, Αλεξάνδρα μου, δεν θα σ’ το ανακοίνωνα αυτή τη στιγμή, να είσαι σίγουρη! Αλλά, όχι, δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο. Όμως γάμος δεν είναι αυτό που ζω; Δεν ξέρω τι διαφορά μπορεί να υπάρχει. Η τελετή; Όταν ζεις με έναν άνθρωπο μαζί, μοιράζεσαι την καθημερινότητα, κάνεις κοινά σχέδια, δεν είναι γάμος; Δεν νιώθω να διαφέρει η ζωή μου πολύ απ’ αυτό. Ζω απόλυτα δεσμευμένη και νιώθω παντρεμένη.
Το χειμώνα μιλάγαμε και δεν αποκάλυπτες το όνομα του αγαπημένου σου, προσπαθώντας να διαφυλάξεις τη σχέση σας απ’ τη δημοσιοποίηση, ώσπου το έκανε ο ίδιος ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Ξαφνιάστηκες; Το περίμενες;
Δεν το περίμενα ακριβώς, αλλά δεν ξαφνιάστηκα κιόλας. Ξέρω όμως τον Μιχάλη καλά, γνωρίζω την ωριμότητα και την υπευθυνότητά του να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αντιστοιχεί. Ενεργώντας έτσι, με έβγαλε από τη δύσκολη θέση και οριοθέτησε τα πράγματα εκείνος που έπρεπε να το κάνει.
Είσαι ευτυχισμένη, Ζέτα;
Ναι. Είμαι πολύ. Πάρα πολύ.
Τι φοβάσαι μην αλλάξει στη ζωή σου;
Τα πάντα φοβάμαι να μην αλλάξουν. Θέλω να παραμείνουν όλα τα ίδια. Όμως όλοι μας την αλλαγή τη φοβόμαστε, όπου κι αν μας πετύχει. Σάμπως και αυτή την αλλαγή που τώρα ζω τόσο όμορφα δεν τη φοβήθηκα στην αρχή; Είναι και πιο προσωπικά όλα αυτά τα θέματα και πιο εσωτερικά, αν θες, και δεν μπορώ να γίνω πιο σαφής.


Διάβασε περισσότερα στο Downtown που κυκλοφορεί.